In onze podcast komt dit onderwerp vaker terug. Zelf zijn we ook coach van een jeugdteam waarin ons eigen kind speelt. We zijn daarin contant op zoek naar de juiste balans. De dubbelrol van vader/moeder en coach is vaak ingewikkeld, maar het kan ook erg mooi zijn en een extra dimensie aan de ouder-kind relatie. Het is dé kans om bezig te zijn met de mooie dingen uit het leven en samen quality time te hebben.
De balans tussen streng en soft zijn voor je eigen kind op het veld is vaak een uitdaging. Voor de betreffende zoon of dochter is het soms ook simpelweg verwarrend. Jij hebt niet alleen die dubbelrol, het kind heeft dat ook: van speler en zoon/dochter. De regels op het veld en de omgang binnen het team zijn niet altijd gelijk aan thuis en de aandacht van de coach moet over meer kinderen verdeeld worden dan thuis aan de keukentafel. Het komt erop neer dat je de volgende rolverdeling kan hebben op het veld:
- Ouder – Kind
- Ouder – Speler
- Coach – Kind
- Coach – Speler
En dan wordt er tussendoor ook nog geswitcht. Snap jij het nog? Gelukkig beschikt het menselijk brein over een goed doorontwikkelde eigenschap waarbij het switchen van rollen vaak soepel gebeurd, en zelfs zo soepel dat het onbewust gebeurd.
Help, door meer bewust te switchen
Spelers die moeite hebben met deze switch, kun je helpen. Dat kan door dit duidelijker te maken. Zoals dokters in de zorg andere kleding aantrekken is dat bij ons coaches natuurlijk ook het geval. Persoonlijk werkt het bij ons zo, dat onze rollen wijzigen op het moment dat we op het veld aankomen in spelers- en coachkleding en er andere spelers in de picture komen. Onbewust, maar hier kun je dus ook met je kind een bewust momentje van maken.
Een andere tip is ook, vertel het ze. Praat er over met je kind. Mocht het tijdens een training even vergeten worden of onduidelijk zijn, neem hem/haar even apart en benoem het.
Coach, Meester, Papa, Reinier… hoe heet je/u eigelijk?
Hoor je veelvuldig ‘mama’ of ‘papa’ dan zit je speler nog in de kindrol, óf ze weten niet hoe ze je moeten aanspreken. Zelf laat ik dit een beetje gebeuren omdat ik het ook ingewikkeld vind. Ik vind het prima om met ‘je’ en mijn voornaam aangesproken te worden. Maar door je eigen kind met je voornaam aangesproken te worden in plaats van papa vind niet iedereen fijn…
Misschien is het gewoon een kwestie van wennen. Ik merk ook dat veel kids je in het begin meester noemen. Kids die van zwemles afkomen, voetbal of school gebruiken vaak meester als go-to aanspreekvorm. Dit werkt op zich prima, maar nu ik dit artikel schrijf bedenk ik me dat het onboarden van deze speler aan het team iets beter kan aangezien ik dat niet expliciet verteld heb.
Voortrekken of benadelen
Je eigen kind voortrekken of benadelen is lelijk en zeker niet in het belang van het kind op langere termijn. Je hebt er zelf een idee over, over hoe dat gaat, maar hoe ervaren anderen het? Houd je daar rekening mee of totaal niet? De kans is groot dat als je er te veel rekening mee houdt, het je eigen kind eerder benadeelt dan voortrekt. Dit vertelde Peter Koelemij ook als anekdote in #1 Nostalgie met Peter Koelemij over het coachen van zijn eigen zoon. En ben je je er totaal niet bewust mee bezig, dan zie je vaker dat het kind juist wordt voorgetrokken. Onze tip is om hier wél bewust mee om te gaan. Maar ook weer niet teveel, want dat kan verlammend werken.
Ja, hadden we al gezegd dat het een uitdaging op zich is 😉
Praktisch voorbeeld 1: Wedstrijdopstelling
Wijzelf houden als coaches in het hoofd bij (als het gaat over de opstelling) wie vorige wedstrijd (per inning) reserve was, in de opstelling stond en op welke positie. Op basis daarvan baseren we de posities in de komende wedstrijd. Lekker praktisch en zo eerlijk mogelijk. Maar terwijl ik dit opschrijf, besef ik me ook deze methode niet waterdicht is. Nieuwe spelers, hoe ga je daar mee om? En wat doe je met speciale posities als pitchers en cacthers? Je zou het nog meer in balans kunnen brengen met een Excel-lijstje.
Praktisch voorbeeld 2: Aanspreken
Onze afspraak als coaches onderling is dat we onze eigen kinderen zo min mogelijk corrigeren mocht er iets aan de hand zijn. Dan grijpt de andere coach in en praat met het kind. Het kind heeft het toch al wel door wanneer het iets positiefs of negatiefs uithaalt. De spanning die dan ontstaat als je eigen vader en coach je dan corrigeert komt vaak verkeerd aan want de rollen die je dan hebt komen onder spanning te staan. Dit is voor je zelf lastig om te managen, laat staan om als kind goed te ontvangen.
Blijf scherp, blijf leren
Een moeder die naar je toekomt met de opmerking dat haar dochter minder speelt als de rest… Een opmerking over dat je eigen kind voorgetrokken wordt. Hoe reageer je hierop? Want dit ga je meemaken. Wees voorbereid. Blijf scherp. Blijf leren.
Het gouden ei hebben we nog niet gevonden en proberen we te ontdekken. Leer met ons mee en luister naar onze podcast!