Reinier
Als zevenjarige jongen startte Reinier als Peanut bij Alcmaria Victrix in zijn woonplaats Alkmaar. Hij doorliep zijn hele jeugd bij deze club: van pupillen en aspiranten tot junioren.
Ook daarna bleef hij spelen. Reinier deed aan enkele Noord-Hollandse selectieteams mee. En één van zijn highlights is een invalbeurt als catcher bij het Alcmaria Heren 1 team (destijds Hoofdklasse) tegen Sparta (te Rotterdam) als catcher. Maar ook een mooie herinnering is drie keer voor niets in één seizoen naar The Blocks (Veendam) toe rijden, en daar toch altijd een feestje van maken. Of met het hele team een feest op de zaterdagavond om er samen op de vroege zondagmorgen tijdens een wedstrijd er het beste van proberen te maken.
Op zijn achtentwintigste werd hij vader en besloot hij te gaan softballen, zodat hij de weekenden meer thuis was. Dat bleek een goede keuze, want daar leerde hij onder andere podcast-collega Wesley kennen. Inmiddels speelt Reinier al meer dan tien jaar op Hoofdklasse-niveau en werd hij met zijn team na een verdienstelijke tweede plek in 2020, in 2021 toch echt landskampioen (deze video is ook lekker).
In het seizoen 2022 stapte Reinier over van Alcmaria Victrix naar Olympia Haarlem (en heeft hij op zijn 41ste zijn eerste echte serieuze blessure te pakken).
Drie jaar geleden is Reinier gestart met het coachen van de Beeball bij Alcmaria. Momenteel coacht Reinier een pupillen-honkbalteam waar zijn eigen zoon Melle in speelt.
Zijn dochter Jasmijn speelt bij Wesley in het pupillen-softbalteam.
Wesley
Het softbalvirus heeft Wesley van huis uit meegekregen. Zijn beide ouders leerden elkaar kennen bij EHS in Haarlem. waar ze jarenlang speelden. Toen Wesley met EHS in 2003 zelf de landstitel pakte, was dat dan ook een emotioneel moment bij familie Blonk.
De weg daar naar toe begon bij de Peanuts van Koedijk. Hier werd de basis gelegd en begon Wesley zijn carrière als (honkbal)catcher. Na de pupillen vroeg de Heerhugowaardse club The Herons hem voor een een talententeam. Mede door een serieuze knieblessure leek er op zestienjarige leeftijd een vroegtijdig einde aan zijn honkbalcarrière te komen. Totdat er twee jaar later vanuit zijn vriendengroep een oproep werd gedaan een softbalteam te starten. Bij gebrek aan een werper begon Wesley onderhands op te ‘tossen’. Toen hij een tegenstander een heuse Windmill zag doen was hij verkocht en besloot hij zich aan te sluiten bij de pitchingtraining junioren meiden van Koedijk. Daar leerde hij, naast het softbal pitchen, ook zijn vrouw kennen.
In zijn tweede softbalseizoen speelde hij met Koedijk tegen DSC’74. Dit veelbelovende team stond stijf bovenaan met een aantal jeugdspelers die al voor Jong Oranje uitkwamen. Koedijk wist deze partij te winnen met 5-1. Drie dagen na deze pot lag er een brief van de KNBSB op de deurmat met de vraag om aan te sluiten bij team NL. Wesley werd een vaste waarde als pitcher voor team NL. Na twaalf jaar spelen en vijf EK’s – waarvan de laatste met een eervolle tweede plaats – was het een mooi moment om afscheid te nemen.
Bij Alcmaria Victrix werd een nieuw heren softbalteam opgericht, met Wesley als pitcher en Reinier als catcher. Na samen een aantal jaar op hoog niveau te hebben gespeeld kun je wel zeggen dat ze op elkaar zijn ingespeeld. Dit werd bekroond met een mooie landstitel in 2021. In deze periode werd Wesley ook benaderd door de bondscoach of hij beschikbaar was voor het WK softbal in Tsjechië. Nog één keer besloot Wesley alles uit de kast te trekken en drie maanden keihard te trainen. Het was een geweldige ervaring.
Na de landstitel met Alcmaria Victrix viel het team uiteen en besloot Wesley zich te focussen op het coachen van de meiden van Alcmaria Victrix U-12 waar zijn beide dochters Bridget en Celine in spelen.
