Weet je, vanmiddag na de wedstrijden dat we, dat is misschien een intiem momentje, maar dat we eventjes naar elkaar toe liepen en even een flinke knuffel gehaald. Ik moest je even een knuffel geven. We hebben er zo hard voor gewerkt, we hebben er zoveel voor gedaan. Ja. - En de enige die dat echt besef, dat zijn wijzelf. Oké, high five. - High five. Thank you. Top. - Dat we het nog jaren mogen doen. Mooi. Oké. - Alright. Cheers. - Tot gauw. Oké, hoi. - Big ears. Lekker maat. - Lekker, ja. Ik ga jou dit op de camping. Ja, ja. Zo sloten we hem af. Dat was Op de Camping deel 1, zeg maar. Little League podcast. Hé, Wes. - Daar zitten we weer in. Een weer een nieuwe setting. - Ja, maar wel buiten. Ja, het kan ook gewoon. We zitten lekker buiten in mijn achtertuin. Kacheltje staat aan en de hond ligt er lekker bij. Hé Joek. Ja, en we gaan weer. En wat hebben we te vertellen? - Nou, er is niks gebeurd. Poeh. - Jongen, jongen, jongen. Oh, oh. Nou, we sloten hem dus inderdaad af met... Tot morgen, ja, please. - Tot morgen. Een knuffel en elkaar bedanken. Niet weten dat er nog zoveel meer mooiers aan zal komen. Ja, dat was wat. Finale dag. - Ja, inderdaad. Maar voordat we het gaan verklappen... Mensen misschien weten al een beetje hoe dingen zijn gelopen, maar... Moeten we beginnen bij jou, bij mij, of wat zullen we doen? Want jij had een bepaalde gameplan. Ja, kijk, het mooiste komt allemaal nog natuurlijk. Dus laten we bij mijn team beginnen. En finale dag. - Ja. Ja, het begon weer fantastisch. Het was weer prima weersmorgen. Meiden waren allemaal weer keurig op tijd op bed. Ze hadden allemaal weer op tijd aan het ontbijt. Echt chapeau aan hoe volwassen de meiden zich hebben gedragen ook. En dan kan ik alleen even voor ook Marja meiden praten die meedeiden. Maar die stonden op de camping. Ja, het was geweldig. We waren weer allemaal op tijd op het veld. We hadden er zin in. We speelden tegen Kenemeland natuurlijk een sterke tegenstander. En we hadden gewoon een underdog positie. We hadden niet verwacht dat we zouden winnen. Maar we gingen er wel alles aan doen om het zo moeilijk mogelijk te maken. En dan is het balletje rond. Alles kan. En zo begonnen we ook aan de wedstrijd. Sterkste opstelling in onze ogen gemaakt. Zoals ik al eerder in deel 1 aangaf, hadden we er eentje die toch last had van die bal op de scheen. Die wilde ik niet missen in mijn starting line-up. Was dat dezelfde die ook de ballen in de nek kreeg? Ja, die heb gebikkeld dit toernooipetje af. We beginnen met de warming-up. We waren als eerste op het veld. Dat vind ik zelf altijd wel prettig. En toen hadden we nog wel even een, ik zal niet zeggen een akkevietje, maar het was misschien wel. Want hoe verdeel je nou het veld voor een wedstrijd? Dat vonden we wel, of een dingetje. Spelde je uit of thuis? Ja, we speelden uit. Dat zijn van die ongeschreven regels toch? Juist, juist. En we hadden van tevoren bedacht van we kunnen niet met z'n tweeën slaan op het veld. Dat wordt gewoon too much, dat wordt een zootje. Dat merkte wij ook. Ja, en achter ons lag een heel groot hongerveld. En aan de andere kant achter ligt ook een heel groot stuk graswijde. Dus we gingen er een beetje vanuit van, we pakken allebei een veld ergens om te gaan slaan. En dan doen we gewoon op het veld zelf een beetje flyballs en een beetje fielding drills. Dus ik had die meiden meegenomen naar het hongerveld ernaast om de torsdrill te doen, lekker te slaan. En vervolgens zie ik Sam mijn kant opkomen. Zachtjes gezegd, lichtelijk geïriteerd. Ik, wat is er? Ja, zeg ze, hoe wordt het veld afgestuurd? Wat, hoezo? Ja, omdat wij ervoor kozen om buiten het veld te gaan slaan, hadden hun het veld om te gaan slaan. Nou ja, dat was in de communicatie misschien even iets niet helemaal duidelijk geweest. En laten we voorop stellen, wij doen het ook pas. We moeten dit ook allemaal nog een beetje leren en ondervinden. En vooral voorkomen voor de volgende toernooi en wedstrijden. Maar ja, ik ben even naar Nick gelopen en alles. En samen met Rogilio, we hebben het even uitgepraat. En dat ging op zich allemaal prima en in goed overleg verder. Maar dat was wel weer even een limmeweentje, zeg maar, voor ons. Wat is die ongeschreven regel dan? Ja, ik ben er nog niet helemaal uit. Maar volgens mij heb je allebei gewoon recht op het veld. En moet je dat even afspreken van tevoren. Maar ja, wij waren er al vroeg. En hun waren later. Dus ze waren dan voor de volgende keer gewoon het veld moeten pakken. Denk ik. Ik weet nou even niet meer wat het precies was. Maar volgens mij was het zo dat je hebt een uit- en thuispelende ploeg. En natuurlijk is dat misschien op het toernooi iets anders of zo. Omdat dat dan niet je eigen veld is, de JTN. Ja, weet ik niet. Maar volgens mij is het zo dat de thuispelende ploeg die heeft dan... Wat was het? Laatste 15 minuten het veld. Het binnenveld, ja. En de uitspelende ploeg de eerste 15 minuten of zo. Ja, dat is wel een dingetje voor mij om gewoon nog even in te duiken. Hoe dat nou allemaal precies zit. In de clubcompetitie gaat dat allemaal heel gemakkelijk en automatisch. Nu merk je toch dat er toch wat... Misschien wel wat zenoetjes spelen her en der. En ik kan ook niet ontkennen, wellicht misschien ook wat haantjesgedrag. Je zou misschien wel je tegenstander een beetje kunnen imponeren. Ja, daarom dat dat is. Van een ongeschreven regel die de anderen niet weten hoe ze het doen. En dat is allemaal oké. We leren er allemaal van. En zo ben je het. We begonnen prima. Goede voorbereiding gehad. En begonnen aan de wedstrijd. En het was eigenlijk vrij snel wat we verwachten ook. Ja, want we startten dan met Emmie op de plaat. Ja, die was een beetje aan het struggelen met de controle. En ze gooide wel hard, maar niet zo goed als ik die wedstrijden ervoor had gezien. Dus wellicht speelde daar ook wat zenoetjes mee. Ze speelde toch tegen een aantal van haar teamgenoten, zeg maar. Oh, ook nog, ja. Dus er zat veel onderliggend strijd of zo. Of gezonde concurrentie. Zullen we het zo noemen? Ja. Terwijl je wel de underdog was, dus zei je. Ja, nou ja goed. Fijterlijk hadden we de minste papieren. Ze speelden ook een halffinale, weet je wel. Daarom, halberts eraf. Je kan wel zeggen, we zijn underdog, maar die meiden hebben natuurlijk het onderst goed door. Dat het goed zit. Ja, dus het was tot het begin was een beetje nerveus en zenuwachtig. Maar ja, daarna pakten we ons wel weer in de wedstrijd. We lieten echt wel weer wat leuke dingen zien. En al met al waren we gewoon niet bij machten om Canberra een land te verslaan. Want heel eerlijk, dat was gewoon een hartstikke goed team. En een hele goede staf. Ook props naar de staf, want die hebben het allemaal goed op een rit. En die doen het natuurlijk ook al wat langer. Dus ik snap ook wel hoe het klappen van de zweep werkt, zeg maar. En nee joh, we zijn eraf gegaan en we zijn gewoon derde geworden. En in mijn ogen vooraf toernooi, wat ik al aangaf, hoogst haalbare. Dat dacht ik met deze selectie te behalen. Dus wat mij betreft doelstelling behaald. En de meeste toch wel met een ervaring rijker en glimlach van het veld af. Dus ja, dat was mijn maandag, zeg maar. En toen was het heel snel terug naar de camping. Spullen opruimen. En dan uiteindelijk weer terug naar het veld. Maar met die spullen opruimen kwam aan. Bijna alle ouders hebben meegeholpen met het hele dorp af te bouwen. De partytent was ingeruimd. Mijn camper was half ingeruimd. De staattafels, de bankies, alles lag er al in. Ja, dat was zo fijn. Dank jullie wel ouders. Daar ben ik heel blij mee. Want dat was vorig jaar echt een dingetje. Toen hadden we een wat latere wedstrijd volgens mij. Ik weet het niet eens meer, maar we waren echt later op de camping terug. We wonnen de Respect Game Award. Daar moesten we voor blijven. En toen waren we echt pas om zes uur op de camping of zo. Misschien iets... Ja, wel eerder. Maar we vertrokken pas na zes. Dat was het. Dus ik was om acht uur 's avonds thuis. Nou, helemaal gebroken. En dan mocht ik de volgende dag gewoon weer lekker gaan werken. Maar goed, dit jaar ging het een stuk relaxter. We waren lekker op tijd thuis. Nood weer onderweg. Heb jij dat nog meegemaakt, onderweg? Ja, dat trok me al meer. Links en rechts trok het voorbij. En we hebben wel wat druppeltjes gehad op de finale dag. Tussen de orfjes denk ik. We hadden net een tent droog ingepakt. Ja, want jij hebt ook niet een beetje een tent. Nee. Het is gewoon echt zo'n... De waartent-achtig ding. Die wil je niet ook nat meenemen. Want die past niet eens in mijn tuin. Hij weegt al 35 kilo. En dan weegt hij 100. Ja. Nee, dus dat was mooi. We hebben een heel goed ontpak toen we terug naar het veld. Ja. Ik zou zeggen, neem hem over. Want, vertel jij maar hoe jouw dag is gegaan. Volgens mij begonnen we dus diezelfde halffinale op dezelfde tijd, toch? Ja, we hebben allemaal op hetzelfde tijds heb starten. Ja, precies. Helaas weet je wel, dan kan ik ook niet bij jou kijken. Niet bij mij die eerste wedstrijd. Dus die heb je volgens mij niet gezien, toch? Nee, die hebben we niet kunnen zien. De eerste wedstrijd was, wij waren dus ook de anderdork, omdat we de dagen voor al verloren hadden van dit team. Welk team was het? Het team... Zuidwestander? Ja, inderdaad. Ik zat te denken Rotterdam was het toch? Ja, klopt. Ja, zeker. Met Ene Kerst als coach. En, nou ja, we hadden dus die dagen voor verloren. Maar met één puntje, terwijl we wel zagen en wisten dat die meiden eigenlijk wel, ja, veel sterker waren in ieder geval, ook veel groter. Fysiek ook gewoon. Ja. En ook, er stond een pitchje, oh no. Zo. Je zat er af en toe van te kijken. Ja, dat ging echt super hard. Maar goed. Hoe ging het? Dat betekent dat alle druk eigenlijk bij hun lag. Ja. En zij, ik had het idee dat zij wel dachten van, we gaan wel winnen. Ook met inslaan, jongens. Zij staan aan de lijnkant, stonden ze in te slaan, gewoon ballen in het hek aan de andere kant. Holy crap. Dat je denkt, oké. Ja, een slag wel. Oh ja, een slag. Dus wat dat betreft, ja. Nou ja, gebeurde ook hoor in die wedstrijd. Eén bal gewoon het hek in. Zo. Hekkie mekkie. Hekkie. Ja, die regel moet je op Little League dan maar niet doen, denk ik. Dan word je arm. Nee, dus, maar ja, goed. Dat was een hele lange wedstrijd, omdat die inningen qua slag, dat duurde heel lang bij hun en bij ons, bij hun en bij ons. En uiteindelijk merkt je dus, omdat dus de druk bij hun lag, dat ze wel een, ja, je moet wel een strijk gaan gooien. Weet je wel? Ja. Dat is het wel. Dus, eh. Dat is the name of the game. Want op een gegeven moment best wel veel vier wijd te pakken. En dan soms af en toe een hit die lukte. Maar ook andersom, dat hun sloegen echt keihard. En dan, Anouk in dit geval, die hield de handschoen zo op de grond. Die sprong omhoog, maar de handschoen bleef op de grond en die bal zat recht in haar handschoen. Die heeft zo'n veel te grote handschoen voor haar. Ja, ja. Het lijkt zo. Echt zo'n ouderwetsel flap. Echt zo'n grote, ja, zo'n halve pizza doos. Dat biedt toch redding dan. Tegelijkertijd hoor ik van de week mijn eigen dochter, ik wil ook zo'n grote handschoen als Anouk. Dus ja, daar vang je alles mee. Nou goed, anyways, daar hadden we allemaal gelukjes. Of afdwingmomentjes, het is maar net hoe je het ziet. Het moet ook je kant opvallen, hè? Ja, nou dat klopt wel, ja. Ja, het moet toch gewoon een keer lukken, het moet toch gewoon eens een keer uitkomen. Ik ben nog echt boos op de scheids. O, echt? Nou ja, verontwaardigd een beetje. Niet echt boos, maar verontwaardigd omdat, ja, mijn eigen dochter stond aan slag. Ik weet niet of dat meehielp, maar ik denk het wel. En ineens, ze kreeg dus Strike 3 aan de broek. Ja. Maar... Was geen slagbal? Nou ja, nee, wel, maar, nou ja, blijkbaar wel, maar in ieder geval, er werd niet gekold. O, het was geen... Dus die bal ging het hek in en toen, 21, 22, 23, en toen zei ze 'Strike 3'. Ja, dat hadden we gereden. Ja, dat heeft ze geen kans meer, nee, precies, want ik heb ze getimed. 3 seconden 40, ongegemiddeld, dacht ik, ja, als je twee seconden wacht, dan is ze al over de helft. Ja, dan red je het nooit meer. Nou ja, zo, toen dacht ik, oh, ik liep me een beetje gaan. Dat is natuurlijk niet des little leaks, dat je dan een commentaar hebt tot bescheids, maar ik dacht wel van, ja, maar ik geef even feedback. Je ontneemt wel op die manier een kans op een loper. Ja, dat was een belangrijk moment. Maar goed, toen was het ook zo dat de tegenpartij, er zaten een aantal meiden die waren... die gingen over Jasmijn, dus de pitcher, zeiden ze de dag ervoor. Ja, ja, ja. Zullen we dat even adresseren? Ook even, nou, gewoon over het little leak en waar het voor staat? Want ik wil... Nou, vertel, wat doe je dan? Nou, ik weet waar je naartoe wil, ik schrok ervan. Ik werd daar een beetje ook, dat dacht ik, dat is toch niet... Lieve mensen, we gaan het even uitleggen. Het is heel spannend voor kinderen om aan zo'n toernooi mee te doen. En bij jongetjes en meisjes kan ze op verschillende manieren uit, maar één ding is zeker, ze kunnen gaan huilen. Het kan ze even teveel zijn. Ze kunnen eventjes in emotie doen. Ja, tuurlijk. En Jasmijn in dit geval heeft dus een keer het traantje gelaten. Ja, dat was op die zondag volgens mij, ja. Ja, ook tegen hun. Ja. Ja. En dan wordt het dus kennelijk in een wedstrijd zo spannend dat een team het nodig vindt om dat te adresseren. Zeg ik dat gewoon zo even netjes? Zullen we dat gewoon zo verhouden? Ja, ze zeiden van, ga maar weer huilen, ga maar weer huilen. En toen merkte we op dat die coaches dat hoorden maar niks daaraan deden of zo. Of, nou ja. Nou ja, dat... Of, laten we dat in het midden. Maar dat is gewoon niet des Liddellieks waarde natuurlijk. Nee, nee. Ik wil echt, want dat gaat ook echt van distanciëren, want dat kan gewoon echt niet. Dat kan je gewoon niet maken. Nou, medecoach Isa, die zei van, dit moeten we eventjes... Dit moeten we gaan zeggen tegen ze. Dus Lisa en Isa, mij en mijn twee coaches, zei Lisa, moet ik het anders eventjes doen? Dat is misschien wat tactisch. Want ik zag bij Isa namelijk de tranen over de wangigen. Die was zo boos daarover. Ze zegt, dat kan je niet doen. Dat zijn kinderen. Ja, precies. En nogmaals, zei je, misschien is het helemaal niet bewust of express, maar zo voelde het in ieder geval. Dat geloof ik ook niet. De eerste reactie op iets, ruik je misschien een kans of bloed, whatever, en dan komen dat soort dingen eruit. Dat is ook wel weer echt zo'n soort halve finale, finaleachtig, waar zulke soort gekke dingen natuurlijk af en toe gebeuren. We hebben het allemaal misschien wel eens meegemaakt en dan grijp je als coach gewoon in. Dat wil ik niet meer horen. Nou, dus, maar Jasmein, de pitcher, die nam het over van Pien. Die hoorde dat. Pien stond trouwens ook goed te gooien, maar die hoorde dat. En die putten daar dus energie uit. Brandstof. Brandstof. En toen zei ik dus, weet je nog, 'call the time' op een gegeven moment. Dus ik liep naar haar toe. Ik zeg, weet je waarom 'emo emo' heet? Ja. Ze zegt, dat heb ik weleens gehoord. Ja. En dan hebben we het over onze heren softbalwerper vanuit ook het Nederlands team, maar ook waar wij tegen speelden veel. Ja, ja, ja. We hebben een vriend. Vriend van de show, bijna. Nou ja, ik weet niet of je luistert, maar die heet dus zo omdat hij dus zichzelf kan opladen aan bepaalde situaties, positief of negatief. En dat gebruikt hij dus in zijn werpen. Ja. En dat heb ik wel eens verteld, die verhaaltjes ook. En ja, ik zei tegen Jasmein, van 'wow, weet je waarom 'emo emo' heet?' Ja. Ik zeg, gebruik het gewoon, jong. En neem je tijd, neem je rust en dan bam. Nou oké, nou. En toen later nog een keer timeout in de... Dus dat werkte enorm. En toen in de laatste inning, liep ik nog een keer naar ertoe, toen zei ik, ik zeg, hoe oud denk je eigenlijk dat je nu zelf bent voor je gevoel? 'Nou, misschien, nou ja, misschien. Ik ben toch gewoon dertien.' Ik zeg maar, jij hebt het idee dat al die meiden die daar staan, dat ze ouder zijn dan ze ouwe, dat ze groter zijn. Ja. En ik zeg, dat is helemaal niet zo. Het is allemaal dezelfde leeftijd, deze competitie. Alleen, wat je moet beseffen is dat je zelf even groot bent en even sterk. Ja. Dus diegene die aan slag staat is even zenuwachtig als dat jij bent, of nog veel zenuwachtiger. En dan heb jij alleen de kans gekregen van hun om je emo te gebruiken. Nou, en zij stond daar en ik weet niet wat er gebeurde. Nou hoor, goede tips. Maar het is niet voor mij, niet per se dat ik het heb gedaan, maar zij, ze deed het allemaal ineens en ze gooide alleen maar slag. Nee, nee, nee, ik stond er echt van te kijken. Ja, nou ja, weet je, dat is een stukje motivatie dat je ook als coach moet kunnen brengen. En dan wist jij waarschijnlijk precies de juiste toon te raken. Ja. Nou, mooi man, mooi verhaal. Ja, dat was heel tof. Ja, en we weten, kijk, Jasmin, natuurlijk in mijn team, bij Elkmaria, die heb ik nu vier jaar denk ik onder me. Ja. En de laatste paar maanden, zeker naar de winterschool, was ze een beetje in de warm het gooien. Ja, ze wisten niet precies wat voor tips ze nou moesten aannemen en zo. Ja, dat is ook voor een kind heel lastig, want we hebben natuurlijk aan alle kanten gecoacht en gedaan en ik hou altijd vast aan één beweging voor een kind, in dit geval nog steeds, waarvan ik weet dat zij slag kan gooien in elk geval en comfortabel is. Ja. Dus dan hebben we afgelopen weken ook met Jasmin heel erg gewerkt aan het comfortabel zijn en het gewoon niet te veel nadenken. En ja, gelukkig met die nieuwe regels kon zij haar eigen beweging hanteren. Ja, inderdaad. En alles bij elkaar kwam het gewoon op die, nou ja, op dit weekend kwam het samen. Ja. Leuk om te zien man. Ja, het was echt heel tof. En dan moet ik ook nog wel zeggen Wes, het is natuurlijk niet, het zijn niet mijn woorden, het is niet per se dat, het is dat alles lukt. Dat heeft natuurlijk wel inderdaad te maken met wat je zegt, dat ze dus al vier jaar supergoed gecoacht wordt en toevallig ben ik maar één passant die op dat weekend daar toevallig staat, maar al die jaren aan werk vooraf, dat heeft natuurlijk gerelateerd in wat er nu gebeurd is, zeg maar. Dat we namelijk door mochten naar de finale. Ja, maar voor dat we raarheg aan, want wat was het score voorlopend? Dat willen de mensen thuis nog wel even weten denk ik. Ja, nou ga je me dus bevragen over iets waarvan ik enorm stond te trillen en tegen iedereen zei dat ze daar niet over moesten nadenken constant. Ik weet hem niet zo goed namelijk. Nou ja, we hoeven het niet op exacte nummers te hebben, maar het begon van achterstand. Ja, ja, ja. En een flinke achterstand. Ja. Naar terugkomen. Naar 5-0 of zo was het inderdaad. Nou in Littelik is dat al flink, want je speelde natuurlijk maar vier inningen. Ja, en wij begonnen elke inning gewoon met onze beste, we wilden elke inning, in ieder geval inning één winnen. Ja. Nou dat lukte niet. Oké, nou dan loop je ook weer achter een feit. Maar dus van achterstand naar terugkomen. Ja. Naar misschien zelfs wel voorkomen. Ja. En toen? Nou en toen. Wat was het? Wat was het winnende punt? Neem ons mee. Ik heb het niet gezien. Nee, het winnende punt was uiteindelijk, dat was een verdedigende punt. Ja. Waarbij Jasmin eerst volgens mij twee uitgooide en daarna een bal op zich afgeslagen kreeg en zij gooide dat uit op één. Nice. Echt een beetje zoals dat. En nou toen ging het redelijk gillen op, dat is in die filmpje zo. Redelijk los. Nou ja, inderdaad. Het publiek was ook helemaal, stonden allemaal aan de hekken die ouders ook. Ja. Dus in plaats van zitten op hun stoel stonden ze allemaal aan de hekken. Ja, het was een staande receptie geworden. Ja, het was echt wel hoog in emotie. Nou dat was wel mooi. Ja, want daarna dat wij klaar waren met de juniors. Ja. En deed ik het napraatje zeg maar. En op dat moment draai ik me om in de koor. En ik kijk, komt mijn dochter aan, grenselien hè. Ja. En die staat met haar arm in de lucht om me af te rennen. We gaan naar de finale, we gaan naar de finale. En ik denk maar, wat? Ja, echt. Echt? Ja, we stonden vet ver achter en we zijn heel goed teruggekomen. We hebben nooit opgegeven. Ja. En we hebben gewonnen met een punt verschil. En ik heb het weer in de punt gemaakt op de thuisplaats. Nou, die kind was trots jonge. Ik natuurlijk ook als ouder, maar tegelijkertijd dacht ik. Ja, ook dat. Ik dacht ook weer, kak, heb ik gewoon niet gezien. Oh, balen. Maar ja, gelukkig, we hebben foto's en verhalen en dat is misschien nog wel mooier. Het verschil tussen radio luisteren en tv kijken. Radio luisteren kan ook wel heel mooi zijn soms. Dus nu had ik alle verhalen van ouders en speelsters en ik dacht van, oh, daar maakte ik mijn eigen wester van in mijn hoofd. En ik denk, oh, hoe vet moet die zijn geweest? Nou, dat was hij ook wel. Ja, mooi. Weet je waarom? Omdat alles er dus in zat. Van terugkomen, maar best wel ook veel emotie. En ik denk dat we vier, vier, vijf huilende meiden hadden op een gegeven moment. Along the game, zeg maar. Van het lukt niet, het lukt niet. Moeilijk. En ja, want er nog ook, nee, inderdaad, we hadden iemand die had natuurlijk, en Enkel Verzwik, die was ook teruggekomen. Er was ook natuurlijk nog een beetje spannend. Zo gebeurde er van alles en nog wat. En daardoor was het echt een soort van hele strijdbare wedstrijd die gelukt was. Ja. Ja, heel gaaf, echt heel vet. En ja, dan heb je eigenlijk pas de helft voorbracht. Van de maandag. En dan, hoe krijg je de ploeg dan weer op de rit om op te laden voor zo'n finale? Ja, en dan zeg je opladen, maar ze moesten juist afladen. Dat was hun opdracht. Het was namelijk zo hoog, want dat is de hele tijd met die meiden. Die zitten veel te hoog in hun energie eigenlijk tegelijk. Weet niet of je, dat vond ik namelijk. Dat zei je eigenlijk meteen al vanaf start één, dat ze vanaf de eerste wedstrijd lopen te gillen. Exact. Dus. Twintig minuten, dertig minuten was het ongeveer. Ik zeg nou, dan gaan we daar verzamelen en dan gaan we door rust te gaan. Wees er op tijd. Ja. En dan gaan we, dan gingen we daar een spel doen. Even relaxed zijn. Ik ging volgens een stuk administratie doen en zo. Nou, dat. Lekker muziek aan. Nice. En doen alsof er niks in de hand is. Gewoon dat. Toen vroegen Isa en Lisa nog van, ja, wat zullen we doen? Zullen we even rust doen tijdens dat intrainen? Of zullen we even hoge ballen doen? Nee, leid ze af. Ga gewoon dat infueltje doen, hoge ballen, leid ze af, leid ze af. Dat ze niet kunnen nadenken. Over de finale. Ja. Dat ze bezig blijven, zeg maar. En toen was het gewoon aan het werk. Ja. Zoals ik van Steven Manson, dus Manny heb geleerd. Ja. Work it. Weet je wel. Emotie weg. Laten we gewoon aan het werk gaan. Althans, dat probeerde ik, maar ja. Voor zover dat mogelijk is. Voor zover mogelijk. Om het weer rustig te krijgen. Nou, ik keek op een gegeven moment naar mijn eigen hand en ik keek zo naar Els en ik hield hem zo in de lucht. En toen hield ik hem ook niet stil. Mijn eigen hand. Het zat ook helemaal vol, hè. We speelden dan op dat veld drie, was dat? Ja. En was ook wel leuk. De hoofdveld. Dat wil ik ook nog even benoemen, want er werd gewoon goed commentaar geleverd tijdens de wedstrijd. Almere had het weer goed georganiseerd. Maar ik vond het echt, de ambiance was mooi. Alle schijfzichters waren aan het kijken. Het ging ook weer een beetje tussen de buien door. Het ging links en rechts zag je de zwarte wolken weg trekken. Nou, heb ik niet gezien hoor. Nee, dat kan me voorstellen. En ja, jongen, de spanning bij de ouders. Ik zag ze ijsbeer achter de dugout. En dan moest de wedstrijd nog beginnen. We gaan wel aan. Het zal toch niet. Weet je tegen wie we moesten? Tegen Eastbrook? Ja, daar hadden we de avond ervoor nog even gezellig op de camping en onder ons mee. Dat was toch lachen? Ja, we hebben even aangeschoven aan tafel. Dat is leuk. Bij Laura Wissink. Ieward is dan ook coach. Ja, inderdaad. En een hartstikke goed team. Ja, Martijn Guiljotte. Ze hebben er ook een aandeel in. Die zat daar ook als team manager. Goede pitchers ook. Maar ja, we hebben net gewonnen. En het was wel finalewaardige stand. Het was uiteindelijk twee voor ons en één voor hun. Dan ben je wel aan elkaar gewaagd. Het was heel spannend. En 15-0 wat dat betreft. Ja, maar het viel ook gewoon allemaal de kant op van de Pink Panthers. Ik kan me nog één situatie echt heel goed herinneren. Dat was ook een beetje richting het einde. En volgens mij was het toen net dat jullie zonder 2-0 voor. En toen was er een punt al gescoord van hun. Dat was 2-1. En toen was 1-2 bezet. En volgens mij stond Ruby bij jullie op het derde honk. Ja. En die stond eigenlijk al het hele westerd een beetje te dromen. En toen, volgens mij zei ik het zelfs nog. Ik zei het zou wat wezen als zij nu gewoon de bal op zich afgekregen krijgt. En dat gebeurde. Honkie aan het tikken. Hoppa. Ze krijgt de bal keurig rustig op eraf gerold. En ze viel toen goed. En ze draait zich gewoon boem op het honk. Nou, dat was niet de laatste inning was dat. Dat was vlak daarvoor. Ja, inderdaad. En toen had ik net die ouders weer helemaal gek gemaakt. Hebben jullie nog een beetje zin in? Ik zeg nog 6-0. Ja, aftellen. Gewoon aftellen. Zouden ze volgens mij dan nooit een wedstrijd bekeken op die manier? Huh, nog 6-0 hè? Ja. Ik zeg nog 6-0 jongens. We staan 2-0. Aftellen. Ja, en toen gebeurde er wat moois. Want jij pienselde heel goed te gooien. Echt ook weer finalewaardig. En toen vroeg je timeout. Ja. En dat was toen nog de tweede keer. Toen dacht ik van, dat moeten ze er nu niet van af. Want Wils is met twee keer eraf. In één inning. In één inning. Maar er was een inning twee. Precies. En toen ging jij in de laatste inning er weer heen. En toen dachten wij aan de kant allemaal. Het was één uit. En toen dachten we, nu gaan we wisselen. Iedereen, oh, goede beslissing van Reinier. En dit en dat. Graaf van Lise ook. Hij heeft wat geleerd van de T3 opleiding. Van Michel Ousens. Hij zit er helemaal in. En nu gewoon op slot met zijn sterpitcher. En vervolgens zien we Reinier gewoon keurig naar de kant terug lopen. Echt zo, chokke, chokke, chokke. En je ziet die scheidszicht er echt zo staan. Vriend. Ja, dankjewel Bloep. Nee, vriend. Ja, dankjewel Bloep. Je moet je pitchers wisselen. Oh, komt dat even goed uit, dacht Reinier. Die gaat weer terug het veld in. Je wisselt je pitchers. En toen gebeurde in mijn ogen echt iets magisch. Jasmin pakt de bal op. Gaat gooien. Slag. Gaat gooien. Illegal pitch. Wat? En toen stonden wij allemaal helemaal perplex. En Jasmin ook. Die armen zaten langs haar lijfje en ze keek jou aan en ze van, wat doe ik nou fout dan? Ja, toen moest het even gezegd worden. Je had geen stop. Je moet even stoppen in je wind-up en dan gooien. En hij deed het nog een keer. Ik denk, en ik denk, dat dat je redding is geweest. Waarom? Wat zat die rust nou? Ja, en ze was afgeleid. Oh, dat zou we eens kunnen. Ze was afgeleid en ze was niet meer bezig met die finale in de stand of whatever. En dat meisje was gewoon helemaal vrij aan het gooien. Nou, wij gingen bewust niet vertellen welke inning het was en wat de stand was. Dat stond op dat scorebord erachter. Nee, dat scorebord hebben ze pas na de wedstrijd gezien dat dat er was. Oh, heel goed. Je wilde zeggen, want wij konden het keurig volgen hoor. Ja, dat snap ik. Maar de competitie is niet zo luxe bij ons dat er altijd maar een scorebord is. Dus die meiden hadden dat. Die hebben het niet doorgehaald. Dat Bo dus onze catcher rende naar Jasmijn toen ze hadden gewonnen. Ja. En dachten Jasmijn, waarom kom je nu op me afgerend? Wat is dit? Wat is dit? Je had het echt niet door. Was het mooi? Maar ik moet ook zeggen, Pien dachten we, oké, nog één slagvrouw en ze zat. Ik dacht, oké, dat zat twee keer vier wijd. En ik denk, ja, oké. Nog eentje en dan gaat ze eraf. Ik heb nog een timeout en we staan voor. Ik neem gewoon de tijd even aan mezelf. Ja. Ik neem de tijd even aan mezelf, van die drie, maar ik dacht, nou ja, ik dacht eigenlijk niet per se na. Laat ik zo zeggen. Gewoon doen. Ik dacht, oh ja, oké, dit is dat moment. Oké, dan wisselen we nu. Prima. Het voelde gewoon goed. Ja. Ja, zo zag het er ook uit. Laat ik het zo zeggen. Ja, was vet man. En oeindigde ze, want er was één uit als ze erop kwam, met volgens mij het eerste hong bezet en ze gooide twee keer drie slag. Ja. Ja. Zwingend ook. Zes keer swingen volgens mij. Ja, zes keer swingen. Even zonder dollen bro. Hoe is het? Zes keer zonder dollen bro. Hoe dan? Ja, ik weet niet. Het was inderdaad een stukje magie. Ja. Little league magie noemen we dat. Nou, misschien is dat het wel. Fantastisch. Ja, want van het weekend. Gisteren was ze aan het gooien. Het was niet zo hard als daar. Nee. En ook ietsjes te hoog. Continu. Oh, gisteren? Ja. Ja, en ze zei van, ja, dan moet ik weer terug naar de competitie. Heb ik weer een kleine bal? Die gooi ik alle kanten op. Grappig hè. Nou, daar hebben we het ook wel eens over gehad. Maar op zich doet het helemaal geen afbreuk aan het spel dat je meiden met een grotere bal te laat spelen. Waar ik in het begin, dat ik net begon, met het hele avontuur, dus zeg maar twee jaar geleden, dat ik echt merkte dat die meiden last hadden van die grotere bal. Maar dit aanpassingsvermogen is groter dan ik had ingeschat. Ja. Ja, en bijvoorbeeld, mijn dochter is groter dan mijn vrouw. Ja, inmiddels. Dus inmiddels. En ze heeft net iets iets kleiner handje als ik, maar dat scheelt in een halve centimeter per vinger. Maar dat is ook al beter dan een jaar terug. Ja. Dus voor die meiden, het aanpassingsvermogen vind ik echt bewonderingswaardig hoor. Ze doen het, dat gaat echt makkelijker dan ik had verwacht. Dan moet jij eventjes per jaar drie schoenmaten groter worden. Ik versleed drie paar schoenen in een seizoen. Ja, maar dat was weer een ander verhaal. Nee hoor, maar het is, alle credits aan jou en de staf en de meiden en de ouders en Almere. En alles, ja zeker. Corrine dat we dat allemaal konden doen. Ja. En dan is Michel als toernooidirecteur, Michel Auseems. We kunnen het hele lijstje wel opnoemen, maar ik denk dat iedereen die een warm hart aan Little League toedraagt, die weet precies of we hier wat hebben. En hoe mooi om in je debuutjaar als coach Little League. Leuk hè. En daarnaast heb je nog even lekker een eigen bedrijf te runnen door de T3 opleiding. En sta je nog twee avonden in de week een hongbalteam te doen. Spelen we zelf nog. Zijn we ook even kampioen geworden vorig jaar, dat zeiden. Doen we nog een podcastje. Doen we nog een podcastje erbij. Ja lieve mensen, we zijn druk. En dan word je gewoon kampioen. Ja, nou maar ik ga het nog een keer halen. Het is niet zo dat, het zijn echt die meiden die het hebben gedaan. Dus die hebben het uitgevoerd. Dan alsnog heb ik het niet zelf gedaan. Heb ik twee mede coaches die eigenlijk mij best wel vaak overroelden met van alles en nog wat. Dat moet ook gezegd worden. Dan heb je goed weerstand. Zeker. En ik mocht met een rokje aanlopen. En het is natuurlijk de coaching van in dit geval Herons en Alkmaria van afgelopen jaren die ervoor heeft gezorgd dat de meiden hebben gedaan wat ze hebben gedaan. Ja en daarin moeten we dan ook even Jeroen Deek en Sandra Gouverneur meenemen. Die vorig jaar ook de hele voorbereiding hebben gedaan samen met mij en Sam. Ja, maar ook vorig jaar hadden we volgens mij Corinne, dus de moeder van Pien was ook coach van de U12 en nu dan Ruud. En er spelen ook weer meiden mee van de Herons. Dus ja, er zijn er heel veel mensen die hier aan meegedragen hebben. Ja, en mag je dan zeggen dat wij iets aan het opbouwen zijn? Ja. Ik vind het wel wel. Ik vind het afgelopen paar jaar. Ja, voor mij voelt het wat anders. Ik moet zeggen, je bent een passant in een andermans leven en je mag van dit moment genieten of zo. Je mag daar invloed op uitoefenen, zo beperkt als dat het ook is of zo. Ben je iets aan het opbouwen? Nou ja, weet ik niet zo goed. Je staat wekelijks met die meiden op het veld. Je doet winterprogramma's met ze. Ja, als coach zeker, maar als ik als Lidley coach van een weekendje, ik moet niet al te klein maken. Nee, dat moet je ook helemaal niet doen. Ik zit je hier helemaal op te hemelen. Wat doe je nou? Hartstikke goed van je. Neem hem nou gewoon. Je hoort er ook gewoon bij. Geniet ervan vriend, je hebt het verdiend. Het is echt mooi geweest. Ja, het was wel echt tof. En ik denk ook wel, ik had pas afgelopen vrijdag, dat is een week, nee, vijf dagen daarna, want voor het eerst zat ik gewoon eventjes niks te doen en toen knalde het zo naar binnen. Wow, vet. Mooi hè? Ja, echt. Het kan sportmooi zijn. Ja, dat is wel echt tof, maar ook een enorme zucht was het. Maar ook weer opladen voor wat gaat komen. Ja, want dan hebben we meteen een bruggetje. We zoeken sponsoren. Niet alleen dat. We, en ik zeg ook we, want ik ga mee. We gaan naar Polen. Dus Coachball on the Road. Ja, nou sowieso. We doen een Polse podcast. Ja, ik heb het best. Wat dat betreft zijn we wat aan het opbouwen. Ja, dat is wel fantastisch. Toch wel dus. Wat je dus merkt is dat we eerst dachten, nou ja, wat moeten we nou met dat coachbal na dat eerste jaar die mensen interviewen, luisteren terug, hartstikke leuk. Veel van geleerd. Ja. We gingen opleiding gaan doen. Ja. Gingen we Lidl League doen. En nou ineens over een maand zitten we in Polen. Op het EK. Als titelverdediger. Nee, niet als Nederlands kampioen. Ja. Wauw. En wat daar allemaal weer mee, nou ja, dat stukje kan ik beter in jou overlaten. Ja, nou misschien wel leuk, want we kwamen dus de maandagmiddag terug. Ja. Nou, de appgroep stopte niet. Nee. We hadden wel enthousiaste ouders, maar ook tegelijkertijd. Vragen. Vragen, dubbele energie. Wat, oh jee, oh jee, wat hebben we op ons hals gehaald? Wat moeten we nu gaan doen? Nou jongens. Ja. Alles leuk en aardig. Maar nu gaan we even genieten van vandaag. Komt wel. Morgen kijken we weer verder. En dat hebben we gedaan. De dag erna was er een mailtje van Corinne. Die zei, morgenavond dan hebben we een presentatie. Dat bleek dus die maandagavond al gestuurd te zijn. Dus ja, iedereen gemist natuurlijk. Iedereen gemist. Nou, goed. Dus we hebben met terugwerkende kracht heel veel informatie gekregen. En alles geprobeerd weer te verzamelen. Ook op dat websiteje wat ik zei van, wat ik aan het bouwen was voor die Pink Panthers weet je wel. Ja, de info voor de ouders en zo. Ja, en het is gewoon Notion. Het is een notitie applicatie waarvan je informatie kan invoeren als een Word documentje. Dat kan je gewoon met iedereen delen. Elke keer als je wat aanpast dan deelt dat met die mensen live. Dus het is geen technische super ding of zo. Maar wel heel handig. Maar het is wel handig. Want het is de one source of truth. Dat is je bron. In de app verdwijnt alles. Anders verdwijnt alles. Dus daar deel je af en toe wat mee. Nou goed, anyways. Daar begonnen we meteen met de formulierenzoektocht. We gaan naar Polen. Er moeten heel veel formulieren ingevuld worden. Van elk speler moet er van alles nog wat ingevuld worden. Van de coaches moet er van alles, van het totale team moet er van alles nog wat ingevuld worden. Dat zijn in totaal iets zo'n 19 verschillende formulieren. Dat is niet mis. Er moet allemaal voor de veertiende moet dat geregeld zijn. Formulieren als in van vraag school van thuis. Nee? Ja, vraag... Om verlof. Verlof. Ja, ondertekend en al. Vrij van school. Ik bedoelde ondertekend en al inderdaad. Stempel van de school. Wat nou als de school geen stempel heeft. Ja, mijn school heeft geen stempel. Maar dat moet wel. Dus hoe gaan we dat dan doen? Ja. Nou, terug naar Corin. Met zulke vragen. Zo zijn we heen en weer. Dus afgelopen week wezen we mailen en appen en bellen. Informatie inwinnen. En het is de eerste keer ook in Kutno voor softballen meiden dat daar plaatsvindt. Het was een hondbal complex. En ze willen de girls vanuit de Little League wat meer empoweren. Ja. Dus dat is een speciale campagne geweest waarbij ze zeggen nou, softballen is eigenlijk minstens zo belangrijk als hondbal. Dus laten we daar dan ook overal op belangrijke plekken ook softballen een plek voor maken. Ja, want het is het European Baseball Center voor de duidelijkheid. Ja, het is de headquarters van Little League Europe en Afrika. Ja, ja. Dus het is wel een dingetje om daarheen te gaan. Zeker. En weet je die documenten die we allemaal moeten invullen? Elke ouder moet dus van alle spelers dat doen. Die moeten dat bij ons aanleveren. Dan hebben wij ongeveer per speler zeven formulieren inclusief geboorteakte, zorgverzekering, kopie, idee, paspoort, of je zet het zelf. Nou, dat maakt niet uit. Alles. En dan vervolgens moeten we dat allemaal uitprinten. Dat moeten we in een map doen, dan moeten we dus halverwege het land rijden naar Amersfoort, waar Corrine ook in de buurt is. Die gaat alles ondertekenen en parafferen. Ja. Zodat we, wat zij is, DA ofzo. DA, DA, Director of Admin ofzo. Ja, gewoon de eindverantwoordelijke voor Little League Nederland. Ja. En dan gaan we dus met al die papieren onder onze hand. Dan moeten we dus op de 28e juni verschijnen in, nou zeggen we dat de hele tijd dus kutno, maar het is dus Kurtnol. Ja, je schrijft het wel zo, mensen. Zoek het maar op. Ja, en daar moeten we dat dan inleveren vanaf negen uur 's ochtends tot drie uur 's middags. Ja, dan gaat de dag daarna het beginnen, maar dan gaan we 's avonds wel eten met elkaar. En het is allemaal wel tof. Ja. Ja, het is wel goed geregeld. Want ik begreep dat het verblijf en het eten voor speelsters en coaches geregeld is. Ja, er is een zaal met allemaal stapelbedden erin. Plek voor 13 speelsters. Nee, 13. Ja. 13 speelsters. En dan is er een aparte coachruimte en nog een coachoverlegruimte. Nou, dat klinkt goed allemaal. En dat klinkt goed, ja. En toen zeiden Lisa en Isa gister nog aan het einde van de ouder meeting die we gisteravond hadden, we moeten wel eventjes erover nadenken. Dat het dus een complex is met ongeveer 11 honkbalteams met honkbaljongens en maar vier meiden teams. En misschien moeten we wel wat regeltjes afspreken. Ja, het is geen schooluitje. Geen schoolreisje natuurlijk. Oh ja, oh jeetje. 120 van die jongens om maar een paar maand van die meiden. En dan ook nog, want zij zeiden dus, ja want dat hadden wij ook een keer meegemaakt met jonger Ranje. En toen zeiden ze ook van, want bij een van onze regels was ook zo dat we 's avonds maar 20 minuten tijd kregen met onze ouders als we wonnen. Ja, dus als je niet won, dan was je gewoon bij het team. Als je niet won, mocht je niet socialize en dat voelde ik wel. Nee, dat voelt niet goed op deze leeftijd. Nee. Maar het is wel herkenbaar, want als ik met de EK-selectie op pad was, dan hadden we na de wedstrijden inderdaad heel eventjes tien minuten of een kwartiertje met familie. En dan gingen we gewoon naar het complex en dan gingen we ons avond of middag gewoon weer beginnen. En dan ben je gewoon weer op je eigen team aangewezen. En Staf. Ja. En dat is natuurlijk ook wel weer belangrijk, want dan kan je wel zeggen dat Staf daarin een hele belangrijke rol vervult. Want die zijn ook, hoe volwassen je ook bent, je hebt soms even iemand nodig om je goud te spugen. Dat hoeft niet per se een teamgenoot te zijn. En dat was best fijn, als je gewoon een leuke werkbare en sociale Staf om je heen hebt, waar je even lekker mee kan spiegelen, dat we dat noemen. Ja. Dus onderschat die rol ook zeker niet. Nee, en het grappige is dus dat je eerst met elkaar een weekendtoernooi meemaakt. Een paar trainingen ervoor, een paar trainingen er nog daarna. Ja. En nu ineens zes dagen met elkaar gaat optrekken. Ja. Dan komen er eens vragen naar boven of zo van ja, wat nou als een ouder niet meegaat, maar het kind wel mee wil. En ben je daar dan verantwoordelijk voor, ook in het buitenland als coach? Ja, dan moet je goede afspraken voor maken. En ja, hoe ga je er vervoer doen inderdaad? Ja, dat is ook wel eerst een dingetje. Vooral dat laatste. Ik zou je heel eerlijk zeggen, ik heb die maandag op dinsdag nacht echt beroerd geslapen. Er gingen nog veel dingen over mijn hoofd, ook over het afsluiten van het toernooi van mijn eigen team. Heb je het allemaal goed gedaan om het af te sluiten, et cetera? En? Ja, ik denk wel. Geef eens daar je antwoord op dan. Nou ja, we hebben een napraatje gedaan en ja weet je, dat zal wel inherent zijn ook aan het niveau meiden waarmee je speelt. Maar je kon op één hand tellen welke meiden echt het staff persoonlijk hebben bedankt voor het weekend. En de andere meiden zijn ofte teleurgesteld of misschien wel te trots om het niet te doen. En dan is een groepseinde genoeg, snap je? Dus dan heb je bij elkaar een praatje en dan doe je nog één keer hands in. Ja. En dan kan iedereen op het veld even horen dat je er bent en dan is dat het. En dat is natuurlijk met een clubteam anders. Ja, natuurlijk. Dan heb je wat meer binding met elkaar en zeker aan het einde van het seizoen. Maar in die Diamond Leader-cursus die we hebben gedaan kwam naar voren dat dat afronden van de Little League. Heel belangrijk is. Dat het mega belangrijk is. Dat cirkelt je na de laatste wedstrijd. Ja, daar hebben we ook echt even de tijd voor genomen hoor. We hebben echt alle drie coaches wat gezegd. En we hebben het ook wel echt goed afgerond. Maar dat gaat dan 's avonds nog even door je hoofd heen. Had je meer aandacht moeten besteden of niet? Ik denk dat we het prima hebben gedaan. Ik denk dat naar de behoefte van de speelstes is afgerond. Er zijn er ook zatbij die niet zo op zitten te wachten ofzo. Die zijn teleurgesteld. Die willen eigenlijk gewoon in mijn weg. Maar goed, dat terzijde. Maar ik werd dus gewoon 's nachts wakker. Oude doms kwaaltjes zeg maar. Ik moest plassen. Ja. En ik zat te malen jongen. Ik zat te malen jongen. Ik zat te malen jongen. Ik was vanmiddag naar ons statistieke dat gemiddelde leeftijd van onze luisteraars. Vanaf 35 tot en met... Die kunnen het wel herkennen. Ja. Ik denk weet je wat? Ik weet nu de data. We gaan. We gaan gewoon sowieso. We gaan. Hoop ik. We gaan. Ik moest toch vrij regelen op mijn werk. Het zit een volle bak hoogseizoen. Allemaal vraagtekens. Dat was je 's nachts al aan het bedenken? Ja. En toen dacht ik wacht even. Ik moet natuurlijk ook ergens slapen. Ga ik met de camper heen? Nee dat duurt te lang. Dus we moeten gewoon met de eigen auto erheen knallen. Ik weet dat mijn ouders mee willen. Dus dan kan ik lekker met mijn pa omwisselen. Dan stappen we in mijn bak en dan rossen we die kant op. En ja, we moeten ergens slapen. Dus ik heb Booking geopend. En ik heb gewoon ingevuld waar we heen moesten. En er kwamen echt maar een handjevol appartementen naar voren. Dat was vandaag in het nieuws hè? Heel weinig. Weet je waarom? Nee. Dat was een marketing stunt. Van wat? Nou van Booking. Dat ze vandaag door de consumentenbond op hun vingers getikt. Dat ze de marketing truc uitoefenen. Dat ze zeggen ja het is schaars en er zijn maar zoveel plekken. Gewoon te weinig aanbod tonen. Nee, maar dat ze dus de hoeveelheid aanbod. Stel je hebt 20 plekken om te logeren. Ja. Laat ze jou er maar 5 zien. Oh. En als je dan niet boekt over 10 dagen dan krijgen we weer 5 nieuwe. Oh, nou ja. Anyways. Ik zag hem staan. Met een annulering voor 5 dagen tevoren. Ja, dat is wel lekker van Booking. Ik heb hem gewoon meteen geboekt. Ja. Toen ik dat ze mocht ging mijn wekkertje weer. Ik kon daarna weer slapen. Mijn wekkertje af. En ik werd wakker. Ik dacht van zo. Het huisje heb ik al was. Het is aan de andere kant ook wel slim. Want er is een bepaald moment. Dat iedereen gaat boeken. Dat iedereen gaat boeken. En ik weet niet of het all over the world Pinkster run is. Of zo. Dat dan een toernooi gehouden wordt. Zoals hier in Nederland. Maar ik dacht wel van ja er is ergens een moment. Ja. Dat er dus in Europa en in Afrika. Want het is dus twee continenten komen samen daar. In Kut. Ja. Ik dacht van ja die mensen gaan allemaal op een gegeven moment wel boeken. Ja. Maar jij was dat dus voor. Het is niet bezet allemaal. Ik wilde het gewoon uit mijn hoofd hebben. Ik denk dat ik ga het vast boeken. En gewoon een zespersoons appartementje geboekt. Een prijs viel ook allemaal wel mee. En goed dat heb je misschien wat meer daar. Ja de foto is niet heel aantrekkelijk hè. Ja weet je als we een keukentje hebben en dan zit je in een bed. Dan is het al goed. De rest van de tijd zit je toch op het veld. Ja. En goed dat is vast geregeld. Want ja we moeten erheen. Wij zijn voor mijn gezin al aan het plannen. Maar jij moet een heel team plannen. Nou ja en daar is het spannend dus aan. Dat we dus minimaal één iemand nu tekort komen. Ja want dat is ook nog even een dingetje. Dat je nog even een regeltje uithoet. Ja inderdaad. Voor het Nederlandse Little League moest je met minimaal elf of tien aankomen. Maar in Polen moet je met minimaal twaalf aankomen. Slik. Want wij waren met z'n elf hè. Ja één tekort. Eén tekort. Nou vanavond zijn er wat mensen dat proberen aan het regelen. Om dat allemaal recht te trekken. Terwijl we dit opnemen. Ja dan moet je dus gewoon iemand beschikbaar vinden. En dan zeg ik we hebben een leuk toernooitje. Heb je ze nog mee te doen? Ja. Nou dat is niet heel mooi. Even vrij vragen over school. Want we gaan naar Polen. Ja en je hebt ineens. Nou tjonge. Ga er maar aan. Ja dit dus. Nou dat wordt nog een uitdaging. Want ze zeiden wel anders wordt het hem niet. Nee dat kan je gewoon niet meedoen. Nee. Ja dat is wel zuur. Maar goed daar gaan we niet vanuit. Ik hoop dat we nog het. Nee ja het is toch een mooie kans als je dat mag meemaken. Ja. Zeker weten. Dan gaan we vanuit dat dat gewoon voor elkaar is. En dan heb je nog een uitdaging inderdaad met vervoer. Kijk het verblijf is geregeld. Dat is natuurlijk al super. Dat heb je gewoon al achter de rug zeg maar. Ja. En dan hoe ga je erheen? Het is 1150 kilometer. Ja dus Lisa en Isa die zeiden. Wij vinden en zo hebben we het altijd ook meegemaakt. Vanuit het Nederlands team. Vanuit Jongranje. Je vertrekt vanuit Alkmaar of vanaf Schiphol. Ja. Met één team, één doel en dan kom je ook weer terug. Dat is het uitje. Maar ja toen dachten wij ja oké hartstikke leuk. Ja de meiden van 15, 16. Nou dat is al begint. Dat is het verschil. Dus leeftijd is het verschil. Dat betekent dat je wel of geen begeleiding nodig hebt eromheen. Maar het is natuurlijk ook een verschil als je naar Zuid-Afrika gaat en allemaal toevallig met hetzelfde vliegtuig heen gaat en weer terug. Inclusief begeleiding. Dat was mijn eerste trouwens. Ja vet toch? Mijn eerste reis was meteen naar Zuid-Afrika. Ja maar er waren bij jou waarschijnlijk niet een paar mensen die einde van de avond weer met een nieuw vliegtuig kwamen of de dag ervoor. Nee je ging echt als team inderdaad weg. Nee precies. Verzamelen op Schiphol allemaal. En nu. Dan kreeg je je materiaaltjes en zo. En te maken natuurlijk met een afstand die eigenlijk veel toegankelijker is. Een stukje geloofbarexering misschien ook wel. Maar waarvan één zegt ja ik ga echt niet met vliegtuig want ik heb vliegangst. En de ander zegt ik ga niet met de auto want dan heb ik die twee extra vakantiedagen niet. Nee ik mis die tijd op mijn werk of iets. Nou dus zo zijn er allerlei argumenten. En ook nog iemand die een touringcarbus aan het regelen was vandaag. Ja dat is natuurlijk ook nog een optie. Is een optie. Alleen dan moet je wel twee chauffeurs hebben. Ja. En die moeten ook betaald worden. En daar blijven. En daar blijven. Ja kost ook een hoop geld. Nou dus. Weet je maar uit. Ja weet je. Dat is nog even een puzzeltje. Maar volgens mij hebben we nu gisteravond afgesproken dat iedereen eerst die speelster regelen. Dan gaat het door. En dan is het iedereen voor zich. En dan zijn we vanaf daar als we daar zijn op de 28e om twee uur 's middags één team. Ja. Ah gaaf hoor. Echt wat een avontuur jongen. Nou ja. En over twee maanden nemen we weer deze podcast op. Deel drie. Wat hebben we dan nog moeten vertellen. Wat gaan we er dan weer voor nieuws gebeuren. Ja. Nou ja. Nou kunnen we ons dan niet gewoon even lekker de zomervakantie houden over twee maanden. Nou ik wil wel nog voorstellen. World Series. Ja dat komt er ook allemaal aan. Maar even een klifvangertje. Ik wil heel graag nog mijn goede vriend Jeroen van de Wiel van de Brabant Bandits. Wil ik nog graag een keer een podcast hebben. Die moeten we even inbellen want dat is best een afstand. En we moeten Korean even. Bandits is een ver weg hè. Heel ver. Brabant van vanwege. Ja. Ja dat zijn dingen. Het klifvangertje dat kunnen we nog wel even doen. Ja. En we gaan natuurlijk veel meer focus op het italiek. Ja ik vind dat wel leuk. We kunnen daar een soort van verslaglegging van doen toch. Ja. We gaan niet al die apparatuur mee slepen. Dat wordt nog wat. Oh ja. Ja dat moeten we ook even over nadenken. Ik zie allemaal gefronste wenkbrauwen en zo. Maar dat komt wel goed. En zoals jullie van ons gewend zijn blijven we op de socials actief. Dan zullen we ongetwijfeld weer een mooie podcast gaan maken. Maar voor nu Rijn, hoop eisen in het vuur. Je hebt een hoop te doen nog. En ik ga lekker als vader mee. Ja. En ik kan je altijd ondersteunen waar nodig. Maar ik zeg we gaan hem lekker afronden. En we houden je even op de hoogte. Hopelijk doen we nog even een pre trip podcast. Ja ik denk dat we, want het is echt ook in mijn agenda, is het elke avond raak. Zullen we afspreken dat we over drie weken een pre doen? Ja voordat we weggaan. Even met de status van hoe en wat allemaal. Ja. Ook naar onze luisteraars dat ze weten. We zijn er even twee weken skippen we hem nu. Want we zijn al de spullen aan het regelen. Ja, oh man man man. Dus wil je nog sponsoren? Ja dit is nog wel een goede. We hebben een crowdfunding campagne opgezet. Waarbij eigenlijk particuliere individueel eventjes wat kunnen doneren. Opa's, oma's, neetjes, niches dat soort dingen. Kijk naar onze socials daar staat het op. En op gofundme.com en dan zoek je Little League daar vind je ons ook. Dus show notes misschien ook wel. Dat moeten we even regelen. En heb je een bedrijf en wil je met een logo op een van onze training shirts of nee sorry ik zeg het verkeerd. Wil je met een logo op al onze training shirts. Ja. Kost 250 euro of als je meer wilt betalen voor een logo. Mag ook. Dan zetten we die erop. Maar hij komt online deze podcast deze week. Dit is volgens mij 25, nee 27 mei is het nu. Dat moet wel voor 3 juni. Dan gaan we drukken namelijk. En dan gaan we met socials gaan we daar in Polen gaan we daar mooi fotootjes maken van de rug en dergelijke. Maar het gaat natuurlijk om het gunnen. Om onze meiden en onszelf. En onze kleine sport gewoon weer in leven te houden. Dat is ook wel een belangrijke fase waarin we zitten hoor. Die kant op te sturen. We moeten er nog een hoop doen aan komende jaren met de sport. Om zo in de pixie te blijven zeg maar. Nou we doen ons best. Ja meer dan dit kunnen wij even momenteel niet doen. Ik kan zeggen dat de energie aardig inzakt momenteel. Maar door dit soort dingen en dit soort prachtige verhalen gaan we toch weer lekker verder. Ja dat is toch leuk. En shout out ook naar Medencursist van de TZ3 opleiding. Die heeft ook met de, wat was het ook weer? Junior tot Rotterdam geloof ik. Ja sowieso met Rotterdam. En volgens mij moet ik even goed kijken. Want ik had een heel mooi filmpje. En ik denk dat we daar wel van mee kunnen afsluiten. Laat ik het geluid even horen. En dat is zo waanzinnig gaaf om te zien. Ja ik pak hem al even zo. Ja gaan we hem even doen. Zo. Ik pak hem er ondertussen even bij. Ik kijk nog even voor die show notes natuurlijk. Ja er komt ie aan. Oh nou ik hoor wat. Er komt ie aan hè. Er komt ie aan. Dit was dus inderdaad, nou ja Ken Rick. En dan gaan we Rotterdam. Shout out jongen. Ook van harte gefeliciteerd. Jij ook heel veel succes met al je dingen dat je nog moet doen. Ik vind het wel wat hoor. En dan zijn we nog naar Tjechie. Ja ze gaan naar Tjechie. Ja graag. Ken ik haar zo. Fantastisch jongen gefeliciteerd. Oké, gefeliciteerd man. Hey cheers. We spreken jullie weer. Oké doei. Bye bye.